Ejaculatio praecox – przedwczesny wytrysk.

01.03.2017
0
Ejaculatio praecox – przedwczesny wytrysk.
Ejaculatio praecox (EP – przedwczesny wytrysk) jest najczęstszym zaburzeniem seksualnym u mężczyzn. Dotyczy aż około 20-25% (!) mężczyzn na świecie i stanowi jeden z najczęstszych powodów problemów w związkach homo i heteroseksualnych.

Najogólniej rzecz biorąc, EP (Ejaculatio praecox) dzieli się na EP pierwotne oraz EP wtórne. Forma pierwotna przedwczesnego wytrysku manifestuje się już od początku inicjacji seksualnej, natomiast postać wtórna występuje wtedy, gdy problem pojawia się dopiero w późniejszym okresie życia.

Przedwczesny wytrysk może mieć przyczynę somatyczną (np.: z powodu bakteryjnego zapalenia prostaty lub/i po przebytym prostatitis, albo z powodu nadwrażliwości żołędzi prącia z jednoczesną nadmierną stymulacją obwodowego nerwowego centrum ejakulacji – tzw. hipersensybilizacja glans penis; czasem z powodu hypertyreozy lub ADHS) albo psychosomatyczną (częściej).

Trzeba pamiętać, że problem przedwczesnego wytrysku dotyczy nie tylko dotkniętego mężczyzny, ale rzutuje na partnerkę i na cały związek. Co ciekawe, kobiety mężczyzn z EP mają znacznie częściej problemy z orgazmem.

Diagnostyka i sposoby leczenia.

Podstawą diagnostyki Ejaculatio praecox jest dokładny i właściwie zebrany wywiad lekarski. Powinien zawierać nie tylko standardowe pytania, ale powinien być celowo ukierunkowany na EP i uzupełniony pytaniami dodatkowymi (np.: czy EP ma charakter pierwotny/wtórny?, jak szybko dochodzi do wytrysku – w sekundach/minutach? W celu określenia tzw. czasu IELT itd.). Następnym krokiem jest badanie przedmiotowe narządów płciowych (stulejka, frenulum breve, induratio penis plastica itd.), prostaty (per rectum) oraz USG z Dopplerem w celu wykluczenia patologii np. ciał jamistych prącia (corpora cavernosa penis). 

W przypadku ED wtórnego (nabytego) sensowne wydaje się także uzupełnienie diagnostyki o badania laboratoryjne np.: testosteron, TSH, badanie moczu.

Leczenie Ejaculatio praecox (EP) może się różnić w zależności od Pacjenta i wymaga z jego (i lekarza) strony cierpliwości i zaufania.

Możliwe składowe leczenia Ejaculatio praecox:

- terapia seksualna – psychoterapia i terapie zachowawcze -  „Technika Start-Stop” Semana (1956), technika „Squeeze” Mastersa i Johnsona (umiejętne, kilkusekundowe uciskanie żołędzi prącia w okolicy wędzidełka krótko przed tzw. „point of no return”)

- specjalny trening tzw. mięśni erekcyjnych (głównie mięśnie: musculus bulbospongiosus, musculus ischiocavernosus, musculus pubococcygeus – terapia Projekt Andros)

- leczenie farmakologiczne (monoterapia oraz leczenie skojarzone) – dotychczas wypróbowano wiele środków farmakologicznych, głównie wykorzystywanych w psychiatrii i neurologii; są to np.: klomipramina, leki z grupy SSRI – paroksetyna, fluoksetyna, sertralina, citalopram itd., leki blokujące receptory beta (propanolol), leki blokujące receptory alfa – tamsulosyna, terazosyna; tramadol (uwaga na możliwość uzależnienia!), prostaglandyna E1 (SKAT terapia – środek wstrzykiwany bezpośrednio do ciał jamistych), inhibitory PDE-5 (sildenafil, vardenafil, tadalafil) wreszcie lokalnie stosowana lidokaina i jej połączenie z prilokainą (TEMPE); obecnie najczęściej stosowanym lekiem o dobrej tolerancji jest dapoksetyna

- leczenie skojarzone (terapia seksualna plus farmakoterapia)

- leczenie inwazyjne (bardzo rzadkie) – frenulotomia w przypadku zbyt krótkiego wędzidełka (frenulum breve), neurotomia nerwu grzbietowego prącia (nervus dorsalis penis), krioablacja nervus dorsalis penis czy eksperymentalne wstrzyknięcia kwasu hialuronowego w żołądź prącia.

autor: Dr n. med. Andrzej Przybyła

Europejskie Centrum Kontynencji

Napisz komentarz

Podobne artykuły

ilustracja do artykułu Cukrzyca i zaburzenia erekcji. Impotencja u diabetyków.

Najczęstszym powikłaniem w sferze seksualnej u Pacjentów z cukrzycą są zaburzenia erekcji (ED – erectiledysfunction).

01.03.2017
0
ilustracja do artykułu Rak prostaty. Zaburzenia Erekcji i Nietrzymanie Moczu po Zabiegach Urologicznych.

Rak prostaty (rak gruczołu krokowego) jest jednym z najczęstszych guzów złośliwych u mężczyzn. Głόwnie dotyka on mężczyzn po 50. roku życia.

24.01.2017
0